نمازهاي معصومين :

نمازهاي معصومين :

چگونگي نماز خواندن اولياء دين ، براي پيروان آن معصومين ، درس آموزنده و الهام بخش و الگوست .
در اينجا به نمونه هايي از نماز آنان اشاره مي شود: صداي اذان براي رسولخدا (ص ) چنان جاذبه داشت و نشاط مي آورد، كه هنگام اذان به بلال مي فرمود: ((ارحنا يا بلال )) اي بلال : ما را از غم و اندوه تلخي رهايي بخش . و آن حضرت مي فرمود: كسي كه صداي اذان را بشنود و بي تفاوت بماند، جفا كرده است .
هنگام نماز، رنگ از چهره علي (ع) مي پريد و مي لرزيد و مي فرمود: ((جاء وقت الصلاة، وقت امانة عرضها اللّه علي السّموات والارض والجبال فأبين ان يحملنها واشفقن منها)) وقت نماز رسيده ، وقت امانتي كه خدا بر آسمان ها و زمين و كوه ها عرضه كرد، امّا آنها از قبول آن دوري كرده و ترسيدند.
و اين تحمّل بار امانت الهي ، بزرگترين افتخار بشر است . به قول حافظ:
آسمان بار امانت نتوانست كشيدقرعه فال به نام من ديوانه زدند امام سجّاد (ع) همين كه در نماز، به جمله ((مالك يوم الدين )) مي رسيد، آنقدر تكرار مي كرد، تا بيننده خيال مي كرد كه او در آستانه جان دادن قرار گرفته است . و نيز در سجده غرق عرق مي شد. امام باقر (ع) مي فرمايد: پدرم امام سجّاد، در شبانه روز، هزار ركعت نماز مي خواند.
رسول خدا (ص ) هرگاه كه وقت نماز فرا مي رسيد، گويا كسي را نمي شناخت و حال معنوي خاصّي پيدا مي كرد.
و مي فرمود: گرسنه از غذا سير و تشنه از آب ، سيراب مي شود ولي من از نماز، سير نمي شوم .
علي (ع) در جنگ صفّين ، مراقب خورشيد بود و گاهي به آسمان نگاه مي كرد. ابن عباس علّت آنرا از وي پرسيد. فرمود: براي اينكه نماز اوّل وقت ، از دستم نرود. گفت : حالا?... فرمود: آري !... آري ... اينگونه كه ماهي ها از شنا كردن خسته نمي شوند، اولياء خدا نيز در عبادت و نماز، خسته و ملول نمي شوند بلكه با هر عبادتي ، شوق بيشتري جهت عبوديّت و نيايش به درگاه خداوند مي يابند. نقل مي كنند كه مرحوم علامه اميني (مولف كتاب الغدير) يك ماه رمضان ، در حرم مطهّر حضرت رضا (ع) هر شب هزار ركعت نماز مي خواند... اينست روش كسي كه در مكتب اولياء الله ، درس عشق و محبت آموخته باشد. بندگان وارسته و اولياء خدا، هنگام نماز، با عشقي فراوان به نماز مي ايستادند، عطر مي زدند، بهترين لباس خويش را مي پوشيدند، رنگشان تغيير مي كرد، به استقبال نماز مي رفتند و خوف و هراسشان از آن بود كه مبادا مورد عنايت خدا قرار نگيرند، يا در نماز حالت خشوع و توجّه نداشته باشند.